The Oreo Project - daanhalma goes HK deel 3

Qing gei wo yi ping pi jiu. Eén bier graag, vrij vertaalt van Manderijn naar het Nederlands. Ook al spreken de mensen hier in Hong Kong Kantonees en geen Manderijn, ik heb ik de afgelopen periode niet zo vaak een lekker koud biertje kunnen nemen, omdat mijn tentamens op de stoep stonden. Ja, dit derde deel begint niet met een tripje vanaf het vliegveld, of een mooi verhaal over mijn ervaringen in Billy Boozers. Na mijn laatste trip naar Disneyland, en mijn dagelijkse wandelingetjes naar de festival walk, moest er voor de verandering gewerkt worden, voor eventjes voelde ik me weer een student.

Ik had mijn vakken zo gekozen dat ik tijdens de examen periode geen examens had, waardoor ik vroeg klaar was en nog tijd had om te reizen. En gelukkig was het niet alleen studeren, want er stonden gelukkig een paar Farewell parties, afscheidsfeestjes dus, op de agenda. Nouja, gelukkig, het is natuurlijk net hoe je dat bekijkt natuurlijk. Deze munt had namelijk twee zijden: het betekende even niet studeren, maar het betekende ook dat sommige van ons elkaar misschien al voor de laatste keer zouden zien, ook al waren er nog drie weken te gaan. Drie weken in deze mooie stad, waar ik mij echt thuis ben gaan voelen.

De eerste farewell party werd georganiseerd door de Student Exchange club, een groep studenten uit Hong Kong die voor ons gedurende dit semester allerlei activiteiten hebben georganiseerd, en waarmee ik persoonlijk met een aantal bevriend ben. Er was lekker eten, er waren optredens van studenten die zongen of konden goochelen, er waren prijzen te winnen, er werden verhalen gedeeld en er werden vooral veel foto's gemaakt.

Het was een mooi feestje, alleen ontbrak er nog iets aan. Iets wat niet mag ontbreken op een farewell party van deze City University studenten, een speciale locatie. Daarom besloten we twee dagen later nog een farewell party te organiseren, ons eigen vaarwel feestje, in jawel: Billy Boozers.

Met als thema 'ugly sweaters' was voor deze maandag onze meest geliefde pub gevuld met studenten die lelijke truien droegen, en voor de meeste van ons zou dit zeker nog niet de laatste keer zijn dat we hier zouden komen. Billy Boozers is, en zal altijd onze stamkroeg in Hong Kong blijven, een kroeg waar veel gezamenlijke herinneringen liggen, en als we ergens echt heimwee naar gaan krijgen als we terug thuis zijn, dan is dat Billy Boozers wel.

Na een super mooi afscheidsfeestje in Billy Boozers, stond voor mij dus een periode in het teken van studeren: het betekende eigenlijk de eerste periode hier in Hong Kong dat ik eigenlijk niet zoveel spannends deed. Alleen, kan een dergelijke periode nooit lang duren hier in Hong Kong. En ik had gelijk, want nog datzelfde weekend kwam Sally naar me toe. Sally is Chinees, en studeert creative media. Ze was bezig met een project, en vroeg of ik haar wilde helpen: ze moest foto's maken van Hong Kong, maar dan 's nachts. En ze vroeg of ik mee wilde, omdat ze liever niet alleen 's avond op pad ging. Voor mij was dit een mooie gelegenheid om Hong Kong eens van een andere kant te bekijken.

Hong Kong 's nachts is prachtig. Na wat te hebben gegeten in de Festival walk, zijn we met de metro rustig van plek naar plek gegaan: van Disneyland naar een eiland genaamd Yi tsing, en nog veel meer plekken, en we eindigden uiteindelijk op het vliegveld, midden in de nacht om 2 uur, met een heleboel mooie foto's, zoekende naar een taxi die ons naar huis kon brengen. Een super leuke ervaring, een super gezellige avond.

Na een druk weekje, besloot ik dat ik weer een reisje wilde gaan plannen. Ik was niet voor niets al na 7 december klaar met mijn laatste toets, dat betekende dat ik nog ruim 2 weken had om leuke dingen te doen, en één bestemming op mijn lijstje waar ik nog graag naartoe wilde reizen was Beijing. Er waren meerdere redenen om naar de hoofdstad van China af te reizen: Stefan, een vriend van mij uit Nederland, studeerde in Beijing. Ik kon bij hem op de bank slapen als ik wilde, en gedurende het weekend kon hij mij rondleiden.Een andere reden: ik was nog niet in het echte China geweest. Dit klinkt misschien vreemd voor sommigen, dus daarom neem ik jullie graag mee naar een lesje geschiedenis met Daan Halma.

Na de eerste Opiumoorlog in 1842 werd het Chinese keizerrijk gedwongen Hongkong over te dragen aan de Britse Oost-Indische Compagnie. Toen leefden er niet meer dan 7000 mensen in Hong Kong. Op 19 december 1984 werd een verdrag gesloten tussen het Verenigd Koninkrijk en China, dat voorzag in teruggave van het volledig grondgebied van Hongkong aan China. Per 1 juli 1997 droeg het Verenigd Koninkrijk Hongkong daadwerkelijk over aan China. Hongkong werd hierbij een Speciale Bestuurlijke Regio, waarin gedurende vijftig jaar niet dezelfde wetten gelden als in het communistische China. Inmiddels leven er iets meer dan 7000 mensen in Hong Kong, de laatste schatting komt uit op meer dan 7 miljoen.

Back to reality, want binnen een week had ik mijn Visa en vliegticket geregeld, heb ik handschoenen en een sjaal gekocht en ben ik zaterdag 8 december, om half 8 in de ochtend vertrok vanaf Hong Kong Airport. Om 4 uur later voet te zetten op Chinese bodem. En het was koud. Maar als een echte Nederlander, liet ik mij niet tegenhouden door de kou. Ik was in China, in Beijing, en iets waar ik al lang naar had uitgekeken, ging ik de tweede dag doen: de grote muur bezoeken. Stefan, die Chinees spreekt, regelde een taxi chauffeur die ons naar een gedeelte bracht waar geen toeristen waren,waar het eigenlijk niet eens toegestaan was de muur te beklimmen, maar waar je echt prachtige foto's kon maken. En die hebben we gemaakt.

De rest van de week moest Stefan naar zijn colleges, dus ben ik in mijn eentje gaan reizen. Elke dag rond een uur of 12 ging ik wel lunchen met hem en soms één of twee van zijn vrienden, om de metro te pakken en naar mijn bestemming af te reizen. Een feitje over metro's in China: ze worden inderdaad zo volgestampt met mensen zoals wij dat als Westerlingen ons voorstellen: de laatste millimeter wordt gebruikt om mensen in te proppen, best handig dus voor mij dat ik groter ben dan de rest en af en toe mensen aan de kant kon duwen.

Ik heb gedurende de week de Forbidden City bezocht, grenzend aan het Plein van de Hemelse Vrede (in het Chinees Tiananmen, Hemelse vrede). Om nog wat extra geschiedenisles te geven: Op dit plein vond in 1989 het beruchte protest op het Tiananmenplein plaats, waar tussen de 1500 en 3000 studenten overleden na ingrijpen van de overheid.

Het plein, en de forbidden city, waren bijzonder om te zien. En het leukste was dat ik echt het idee kreeg dat ik in Azië was, want voor het eerst sinds ik hier in Azië ben, kwamen mensen naar me toe om foto's te maken. Leuke meiden, maar ook volwassen kerels, het was bizar maar op een bepaalde manier heel grappig. En ik voelde me op die manier minder alleen, al vond ik het helemaal niet erg om alleen rond te lopen en foto's te maken. En toen ik door de Forbidden City heen liep, kreeg ik ook een raar idee.

Ik noem het 'The Oreo Project'. Je koopt een pak Oreo koekjes, en gaat vervolgens foto's van ze maken met op de achtergrond bekende en minder bekende plekken in Beijing. Van Sally heb ik geleerd dat je objecten die dichtbij zijn (zoals een Oreo koekje) veel scherper op de foto kunnen worden gezet, met als resultaat een wat minder scherpe achtergrond. De foto's zitten uiteraard bij dit verslag, ze zijn onderdeel van mijn mooie trip geworden.

Naast de forbidden city en de Tiananmen square ben ik naar de Tempel van de Hemel (Tiantan) gegaan, met mijn pak Oreo koekjes.
De dag erna naar de 'Bird Nest' en 'Watercube' in het Olympische park, waar Nederland in 2008 tijdens de zomerspelen verdienstelijk de 12e eindigde in het medaille klassement voor landen. Geschiedenis werd hier geschreven, in de watercube door de vrouwen achtervolgingsploeg bij het zwemmen, en misschien wel verser in het geheugen de vrouwen waterpolo ploeg. Maar ook de olympische hokeyvrouwen, Anky van Grunsven, uiteraard Marianne Vos, en de net van kanker herstelde Maarten van der Weijden behaalden hier gouden medailles. Dat gaf een ontzettende kick, om daar nu te mogen rondlopen, uiteraard met mijn Oreo's.

De laatste dag, donderdag, had ik niets meer op mijn lijstje om te bekijken. Daarom stelde één van Stefan's vrienden voor om mij rond te leiden door de Art District van Hong Kong, en Alex wist verbazingwekkend genoeg echt heel veel over kunst. Ik heb dus zelfs nog iets opgestoken van mijn trip naar Beijing, al was het 's avonds helaas alweer tijd om terug naar huis te gaan, richting mijn laatste week hier in Hong Kong.

Ik ben deze trilogie begonnen op een vliegveld, en daar zal deze ook eindigen. Voor de drie verslagen van daanhalma goes HK is de cirkel nu rond. Er zal echter nog één verslag komen, over mijn laatste week in Hong Kong.

Want over 3 dagen ga ik naar huis, als de wereld daarvoor niet vergaat natuurlijk. Dat is aan de ene kant heel erg jammer, mijn tijd hier in Hong Kong is onvergetelijk. Hong Kong is een beetje mijn thuis geworden, maar dat heeft ook te maken met de mensen hier. A place is only as good as the people you know there, daarom kijk ik er ook naar uit om straks weer naar Nederland terug te gaan.